علی ملاقلی‌پور، کارگردان سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرگزاری حوزه، پیرامون سینمای دفاع مقدس، اظهار کرد: فلیمسازانی نظیر رسول ملاقلی پور، احمدرضا درویش و فیلمسازان نسل اول، جنگ را از نزدیک لمس کرده بودند. برای همین با آدم‌ها جنگ آشنا بوده و باورهایی آنها را هم می‌شناختند هم اینکه به آن معتقد بودند.

وی افزود: پدر من (رسول ملاقلی پور) جانباز بود و پرده یکی از گوش‌هایش نیز به واسطه موج انفجار پاره شده بود. آیا چنین فیلمسازانی را برخی سینماگران فعلی که این فضا را تا به حال درک نکرده‌اند و تنها برای فیلم ساختن به این حوزه (دفاع مقدس) ورود می‌کنند، می‌توان مقایسه کرد؟

ملاقلی پور ادامه داد: فیلمسازان جدید برای این فیلم دفاع مقدسی می‌سازند که می‌بینند بنیاد سینمایی فارابی، حوزه هنری یا سازمان اوج از این دست کارها حمایت می‌کنند! جالب اینکه فیلمسازنی اینچنینی در جشنواره فیلم فجر نیز بابت کاری که ساخته‌اند جایزه هم دریافت می‌کنند. چنین فیلمسازانی در ادامه راه درک می‌کنند که باید در مدار حرکت کنند.

کارگردان فیلم «کتونی زرنگی» تاکید کرد: در فیلم‌هایی دفاع مقدسی دهه ۶۰ می‌توان اعتقاد را مشاهده کرد، اما در کارهای کنونی تنها تیر و تخته را می‌بینیم که به واسطه بودجه به دست آمده است. در به وجود آمدن چنین وضعیتی من شوراهایی را که به چنین آثاری بودجه می‌دهند را مقصر می‌دانم؛ شوراهایی که عمدتاً از شناخت سینما محروم هستند.

وی در پاسخ به سوال پایانی مبنی بر اینکه آیا امکانات سخت افزاری فیلم‌های دفاع مقدسی روی کیفیت تولیدات تاثیرات مثبت داشته است؟ تصریح کرد: من فیلم‌هایی نظیر تنگه ابوقریب و تولیداتی مشابه را راه طبل تو خالی می‌دانم که تنها نتیجه‌اش هدر دادن بیت‌المال است.

انتهای پیام